- 8 -

którzy to rzemieślnicy z przynoszącej zyski działalności uiszczali na rzecz miasta opłaty, co teraz pod nazwą czynszu kramarskiego wpływało do kasy miejskiej.

Łaźnia, lubo też przywilej zakładania łaźni, z czego przy naonczas częstym z nich korzystaniu wójtowie znaczne ciągnęli zyski, przeto i miasto samo starało się je pozyskać, była potem sprzedana tak zwanemu cyrulikowi, któren tak jak i jego następcy oprócz opłat dla miasta rozmaite inne uciążliwe zobowiązania na się wziął, a między innymi i to, aby w określonym czasie pauprom darmo kąpiel dawać.

O tym, jako, to już w roku przyszłym miasto – gmina się umocniła, a jej rada usamodzielniła świadczy poniekąd jeszcze zachowany i wystawiony w pierwszą niedzielę po Franciszku roku 1408 skrypt dłużny. Za potwierdzeniem księcia Jana (Johann) i za zgodą zaprzysiężonych mistrzów cechowych zapisała w nim Rada, aby miastom Głogów, Krosno (Krossen) i Szprotawa za 200 marek czeskich groszy, które tutejsze miasto zapłatą dla księcia Jana wymienionym miastom winne było, do Polkowic należące dochody z ziemi, czynsze, broń, zajazdy i cechy wraz z przynależnościami dać obiecywała, stanowczo wyjąwszy to, co pańskie i pańskich urzędników i wybrała w zamian inny rodzaj zestawu, wedle którego niezamożny dłużnik lub jego poręczyciele w karczmie stawić się mieli i wierzyciele tak długo mieli ich gościć, aż ci zapłacili lub też się ugodzili; bowiem w akcie onym napisano:

Jeżeli w dzień nań przypadający, jako to zapisano, czyn nie będzie uiszczony, naonczas przyrzekamy uroczyście, my burmistrz, Mateusz (Mathias) Kaiser i Marcin (Martin) Hellpan, Paweł (Paul) Thomas, Henryk (Heinrich) Nestner i Mikołaj (Nicolaus) Hebenscheid, obecnie rajcowie, wraz z naszymi starcami czcigodnymi, majstrami i gminą całą, teraz i po wsze czasy, iż burmistrz nasz wraz z jednym rajcą, a każden z nich z jednym pachołkiem i dwoma końmi winni wyjechać, po daniu przestrogi, do miasta Głogowa, albo do Krosna, albo do Szprotawy, do jakiego bądź miasta wezwani będziemy, do prostego zajazdu i tam winniśmy kwaterować, jako to prawo kwaterunku stanowi i stamtąd nie uchodzić, żadnym sposobem, chyba że czynsz im dłużny całkowicie zapłacimy.